بندرعباس به دلیل موقعیت ویژه‌ای که در تنگه هرمز دارد، از قدیم میزبان و منزل بازرگانان زیادی با زبان‌ها، نژادها و مذاهب مختلف بوده است. مسجد جامع اهل سنت بندرعباس یا مسجد دلگشا هم یکی از بناهایی است که برحسب همین اختلاط فرهنگی بنا شده است. این مسجد در سال ۱۱۷۵ هجری قمری، هم‌زمان با دوره حکومت زندیه بر ایران، ساخته شد. بانی آن فردی خیرخواه به نام حاج زین‌العابدین ابوالقاسم اوزی بود. مسجد جامع اهل سنت بندرعباس نه تنها قدیمی‌ترین مسجد این شهر، بلکه قدیمی‌ترین مسجد استان هرمزگان هم محسوب می‌شود و همچنان با اصالت و استواری بی‌مثالی، محلی برای نیایش و ادای مراسمات مذهبی اهل سنت است. جمعه هر هفته نماز جماعت باشکوهی در این مسجد برگزار می‌شود و شش هزار نمازگزار با هماهنگی وصف‌ناشدنی معبود خود را عبادت می‌کنند. مسجد دلگشا بندرعباس دارای یک صحن، یک مناره و شبستانی با کاشی‌کاری‌های اصیل ایرانی است که از نظر معماری شباهت زیادی به مسجد گله داری و مسجد دژگان دارد. در سال ۱۳۵۴ برای اولین‌بار مسجد جامع مورد بازسازی قرار گرفت و سپس، در سال ۱۳۵۷ به ثبت آثار ملی رسید. دومین نوبت بازسازی این بنا به سال ۱۳۸۴ بازمی‌گردد و سه سال بعد از آن، درهای مسجد دوباره به روی مردم گشوده شد. از آن‌جا که این مسجد در جوار حرم امامزاد شاه محمد تقی قرار دارد، به آن مسجد امامزاده هم می‌گویند. مسجد جامع اهل سنت بندرعباس با چشم‌اندازی رو به دریا، نزدیک بسیاری از آثار ارزشمند تاریخی دیگر این شهر همچون معبد هندوها، مسجد گله داری، حمام گله داری، عمارت کلاه فرنگی، اسکله قدیم بندرعباس و بازار سنتی، قرار دارد.