در محله مهاد مهین (میار میار) تبریز مسجد و امامزاده کوچکی وجود دارد که تاریخ دقیق ساخت بنای آن مشخص نیست. اما، می‌دانیم که اولین بازسازی آن در دوره قاجاریه انجام شده و تا به امروز بارها مرمت شده است. بنای مسجد و امامزاده دال ذال تبریز در سال ۱۳۸۴ به ثبت آثار ملی ایران رسیده است. امامزاده دال ذال محل دفن فرزندان محمد حنیفه یعنی ابراهیم و حذیفه بوده که در همین مکان اعدام و سپس دفن شده‌اند. حالا محل دفن این دو تن به جایی دنج و آرام برای عبادت تبدیل شده است و قبرها با کاشی‌های سبز ساده پوشیده شده‌اند. مسجد دال ذال در گذشته به نام «مسجدالدار» نیز شناخته می‌شده است. بنای مسجد و امامزاده شامل: چهار ستون با سرستون‌های مقرنس و 9 گنبد ضربی است که گنبدهای وسط بزرگتر و بلندتر از باقی گنبدها هستند. همینطور، در کنار هر دیوار سه خواجه‌نشین وجود دارد. نمای بیرونی مسجد و امامزاده دال ذال، سه در و چهار پنجره سبز رنگ دارد. بالای درب ورودی مسجد، در قسمت میانی و شرقی، دو کتیبه وجود دارد که درب غربی متعلق به امامزاده است.