اولین جملاتی که بعد از تماشای پارک جنگلی سراوان به ذهنم سرازیر شدند همین چند کلمه از ترانه خانه سبز بود. تا حالا در نقاشی‌های دوران کودکی، خورشید را آبی، درخت را صورتی یا کوه را بنفش کشیده‌اید؟ احتمالا بزرگ‌ترها با عینک‌هایی به چشم، برای اصلاح این رنگ‌ها به شما مشاوره داده‌اند. اما الان زمان رسیدن به رویای تغییر رنگ‌ها است. حالا نه اینکه در سراوان خورشید آبی باشد یا درخت صورتی، اما تا نفس در ریه‌های‌تان می‌وزد، همه‌چیز سبز است و سبز است و سبز…
اصلا اگر نظر مرا بخواهید خدا خودش طرفدار سبک سورئال بوده و به زیبایی هرچه تمام‌تر آن را در بهشت سراوان نشان داده‌است. سفر به پارک جنگلی سراوان را نه فقط به عاشقان طبیعت، که به علاقه‌مندان به نقاشی، طرفداران باب راس فقید با آن بوم نقاشی خاطره‌انگیزش و حتی به آن‌هایی که در هیچ باغی نیستند و اتفاقی اینجا آمده‌اند، پیشنهاد می‌کنم.
خلاصه که امروز را با من و مجله گردشگری علی‌بابا همراه باشید تا همگی دور هم در پارک جنگلی سراوان نفسی تازه کنیم و در لذت تماشای این جنگل گیلانی با هم شریک شویم.
پارک جنگلی سراوان کجاست؟
مسیر دسترسی به پارک جنگلی سراوان چطور است؟
بهترین زمان سفر به پارک جنگلی سراوان چه وقت است؟
جنگل باید سراوان باشد
جنگل‌های سراوان نزدیک ۵ هزار هکتار وسعت و تا دلتان بخواهد قدمت دارند. یعنی فقط کمی از کشور کرواسی کوچک‌تر هستند، کمتر از ۱۰۰۰ هکتار! از این همه، در سال ۷۰، قطعه‌ای با طول ۷ هزارو۶۰۰ و عرض ۲ کیلومتر برای تبدیل به پارک جنگلی، از بافت جنگل جدا شده‌است. البته جدا نه به معنای تخریب یا تغییر بافت جنگل، بلکه فقط کارهای لازم برای تامین امنیت گردشگران و رفاهشان انجام شده‌است.
عکس از: سایت Iribnews
جنگل سراوان علاوه‌بر روی زیبای خودش و پارک خیلی محبوبی که دارد، جاذبه‌های دیگری را در دوروبرش جا داده‌است. مثلا در فاصله ۱۷کیلومتری پارک سراوان، به روستایی به همین نام می‌رسید. این روستا با شالیزارهای، طبیعت سبز و رودخانه‌هایش، به‌تنهایی یک جاذبه گردشگری کامل به حساب می‌آید. در جنوب روستا، کاروانسرای شاه عباسی با تاریخی قدیمی‌تر از ۵۰۰ سال، هنوز پابرجا ایستاده است.
کهنه و اصیل، مثل سراوان
پارک جنگلی سراوان از آن جاهای دیدنی رشت است که از نظر زیبایی و جذابیت دست‌کمی از جاذبه‌های دیگر شمال کشور مثل دریایش ندارد. با این تفاوت که هرچه دریا تا بیکران، آبی است، سراوان از اول تا آخرش خیلی سبز است. جنگل سراوان یکی از جنگل‌های قدیمی ایران است که خدا را شکر پای ساخت‌وساز و آتش‌سوزی‌های طبیعی و غیرطبیعی هنوز در آن باز نشده است.
مسیر دسترسی به پارک جنگلی سراوان خیلی سرراست و راحت است. اگر از رشت حرکت کنید. در جاده رشت، بعد از حدود نیم ساعت رانندگی یعنی ۱۷ کیلومتر بعد از شروع مسیر، به ورودی فاز دوم پارک می‌رسید. گفتم فاز دوم شاید مثل من فکر کنید در دیگر از فاز دیگری وجود دارد. ولی خودتان را به زحمت نیاندازید. همین یک در و همین یک پارک جنگلی سراوان در این اطراف دیده‌می‌شود.
عکس از: سایت Davat
هم‌خوانه‌های سراوان
جنگل سراوان از آن جاهای دیدنی رشت است که جای پایش میان جاذبه‌های گیلان تازه نیست. ما نبودیم، سازمان میراث فرهنگی نبود، هرچه که امروزه درباره گردشگری هست هم نبود ولی جنگل سراوان بود. پس در پارک جنگلی سراوان انتظار تماشای ساکنان خیلی قدیمی را داشته باشید. درختانی که خدا می‌داند چند سال است نفس می‌کشند و نفس جنگل را تازه می‌کنند.
عکس از: سایت Locationskadro
بعضی از درختان و گونه‌های گیاهی را انسان‌ها خودشان در قسمت پارک جنگل کاشته‌اند. این‌ها انواع درختان کاج و سرو هستند که کم‌کم به جمع گل و گیاه‌های طبیعی اضافه شدند. کاج سیلوستریس، کاج تدا، سرو نقره‌ای و زربین همگی محصول کاشت دستی است. نمی‌دانم چرا این‌ها را به اکوسیستم طبیعت وارد کرده‌اند ولی شاید برای این که قسمت پارک را از بقیه جنگل جدا کنند.
اما درختان بومی پارک جنگلی سراوان چیزی از تنوع کم ندارند. اصلا یکی از دلایلی که سراوان را سرآمد پارک‌های جنگلی ایران میکند، گونه‌های گیاهی متنوعی است که نظیرشان حتی در دنیا کم پیدا میشود. اگر اهل طبیعت و کمی آشنا به گیاه و درخت باشید، درختان بیدمشک، سفید پت، اوجا، آلوچه جنگلی، توسکا، انجیلی، بید، ممرز و بلوط را در گوشه‌وکنار جنگل تشخیص می‌دهید.
عکس از: سایت Iribnews
شما را نمی‌دانم اما من جغد را اولین‌بار در موزه حیات وحش دارآباد دیدم. برای همین تماشای جغد جنگلی، بدون حفاظ و میله، برای من، هم ترسناک و هم هیجان‌انگیز است. جنگل سراوان از این حیوانات کم ندارد. دارکوب، قرقاول و کبک، همسایه دیوار‌به‌دیوار جغد جنگلی هستند.
اگر مثل من تا حالا راسو و حتی خرگوش و سنجاب را از نزدیک ندیده‌اید، شانس‌تان را در پارک جنگلی سراوان امتحان کنید. خزنده‌ها و حشرات هم که مهمان همیشگی شمالی‌ها هستند و طبیعتا با جنگل خانه‌زادند.
عکس از: سایت Davat
اولین بار، اولین حس‌وحال
شاید عادت کرده‌ایم در هرجایی که آدم‌ها پا می‌گذارند با زباله و خرابی‌های زیاد روبه‌رو شویم. اما این‌بار واقعا فرق میکند. همین که از ورودی پارک جنگلی سراوان بگذرید به خودتان می‌آیید و میبینید یک کیسه زباله در دست‌تان است. از آن کارهای زیبایی که حال آدم را خوب میکند. به هر گردشگر یک کیسه زباله می‌دهند تا نه دربه‌در دنبال سطل باشد و نه خیال رها کردن پسمانده‌ها وسط جنگل به سرش بزند.
همین حس‌وحال خوب را نگه‌دارید تا وارد پارک جنگلی سراوان شوید. به نظرم اولین برخورد، ماندگارترین است. هر حسی که آن لحظه دارید، تا همیشه در حافظه‌تان ثبت میشود. چیزی که احتمالا برای خیلی از آدم‌ها ماندگار شده، زیبایی انکارنشدنی سراوان است.
همه آن سرسبزی که از یک جنگل انتظار دارید را کنار آرامش و صدای پرنده‌ها بنشانید. حالا نور کم‌رمق آفتاب و تمیزی هوا و زمین را هم به آن اضافه کنید. باور کنید این تصویر حتی از قاب نقاشی باب راس هم آرامش‌بخش‌تر است.
عکس از: سایت Davat
اگر صبح زود پا به پارک جنگلی سراوان بگذارید و البته کمی خوش‌شانس باشید، هوای مه‌آلود و گرگ‌ومیش جنگل نصیتان میشود. کلا هوای پارک سراوان از مناطق اطرافش خنک‌تر است. بهار و تابستان دلچسبی دارد که در آن بدون نگرانی از رطوبت زیاد شمال، می‌توانید از آب‌وهوای عالی سراوان لذت ببرید.
پارک جنگلی سراوان بزرگ است و از آن مهم‌تر آن که فقط بخش کوچکی از جنگل پهناور سراوان را تشکیل می‌دهد. بنابراین شاید کمی نگران دورازدسترس بودن، پرت بودن یا در یک کلام ناامن بودن پارک باشید. اما این دغدغه منطقی شما با دیدن ایستگاه پلیسی که فقط ۱۰۰ متر تا منطقه پارک جنگلی فاصله دارد، رفع میشود.
البته که احتیاط شرط عقل است. یعنی با این حال باز هم خیلی دور نشوید، تنهایی به دل جنگل نزنید و خلاصه مراقب باشید. ولی بیش از حد نگران نباشید چون محیط پارک امن است.
عکس از: سایت Davat
چرا عاشق پارک سراوان میشوید؟
اصلا شک نکنید که عاشقش میشوید. ولی چرا؟ اگر نظر من را بخواهید می‌گویم چون پارک جنگلی سراوان، خیلی خوب با انسان‌ها ارتباط می‌گیرد. یعنی هر چیزی که در دلش قرار گرفته، همه باب طبع و سلیقه آدم‌ها است. زیبایی همه اجزایش را می‌توان لمس کرد. از حیوانات گوناگون و درخت‌های باثمر و بی‌ثمرش تا رودخانه‌های پرسروصدایش، همگی به دل آدم می‌نشیند.
عکس از: سایت Iribnews
اگر کمی ذوق طبیعت‌گردی و عکاسی داشته باشید، دریاچه سراوان این ذوق شما را صدبرابر میکند. فرقی هم ندارد در چه فصلی مهمان پارک جنگلی سراوان هستید. چون همیشه شاهکاری از رنگ و نقش‌های زنده در قلب دریاچه سراوان و بقیه قسمت‌های جنگل منعکس شده‌است. اصلا رنگ هر فصل را می‌توانید بی هیچ کم‌وکاستی در سراوان تماشا کنید.
دریاچه باید سبز باشد!
اگر طی اتفاقی نادر، هیچکدام از دیدنی‌های پارک جنگلی سراوان شما را به هیجان نیاورد، کارت برنده پارک را برایتان رو می‌کنم. مرداب سراوان یا دریاچه سراوان از جاهای دیدنی و فراموش‌نشدنی رشت است. فرقی ندارد مرداب بگویید یا دریاچه چون رنگ‌ولعابش شبیه هیچکدام نیست. برای من قشنگ‌ترین مردابی بوده که می‌توانستم تصورش را بکنم. خلاصه که شاه‌بیت غزل سراوان، دریاچه سراوان است.
عکس از: سایت Iribnews
مرداب سراوان خیلی از ورودی پارک دور نیست. همین که از در فاز دوی پارک رد شدید، به سمت چپ بپیچید. کمی جلوتر، چمنزاری سبز را میبینید که به دل جنگل راه دارد. شک به دلتان نیاندازید چون هم مسیر درست است و هم به نقطه درستی خیره شده‌اید. این مسیر سبز چیزی جز دریاچه سراوان نیست. پس به بوم نقاشی طبیعت خوش آمدید!
درختان اطراف دریاچه نوعی آفت دارند که همراه خزه‌ها، روی دریاچه را می‌پوشانند. علاوه‌بر زیبایی خود مرداب سراوان، اطرافش هم پر از درخت‌های خیلی بلند و سبز است که زیبایی این قسمت از پارک را بیشتر میکند. یعنی اگر تنه همین درختان و اسکله چوبی کنار دریاچه نبود، رنگ سبز تا بی‌نهایت در این قاب ادامه داشت.
سیاه و سفید، در کنار هم
کمی آنطرف‌تر از دریاچه سراوان، صدای جوش‌وخروش دو رودخانه گوش‌های‌تان را پر میکند. جایی خوانده بودم که اصلا دلیل حیات مرداب سراوان یکی از همین رودها است. سفیدرود و سیاهرود، دو رودخانه معروف سراوان هستند که در بخش شرقی پارک سروکله‌شان پیدا میشود.
عکس از: سایت Locationskadro
تا گردش ما به شب نرسیده بگویم که برای اتراق و استراحت، کناره این دو رود، خیلی موردتوجه مسافران است. اگر در زمان شلوغی به پارک جنگلی سراوان رفته‌اید، حتما قبل از گشت‌وگذار، در گوشه‌وکنار سفیدرود یا سیاهرود جا بگیرید. چراکه تعداد زیادی از سفره‌های پیک‌نیک و بساط دورهمی‌های خانوادگی در همین قسمت پهن میشود.
بدو، بزن، در آغوش جنگل فرار کن
من از آن گردشگرانی هستم که خیلی زود مسحور دیدنی‌های طبیعی می‌شوم. آنقدر که دیگر بقیه تفریحات به دلم نمی‌نشیند. ولی از آن‌جایی که خیلی از شما اینطور نیستید، برویم تا شما را با سرگرمی‌های مختلف پارک جنگلی سراوان آشنا کنم. این شما و این باشگاه پینت‌بال جنگلی گیل!
عکس از: سایت Rashtnet
شرایط و امکانات
اولین زمین پینت‌بالی که در جنگل ساخته شده باشگاه پینت‌بال پارک جنگلی سراوان است. زمینی تقریبا ۲۳۰۰ مترمربعی از جنگل را به این ورزش اختصاص داده‌اند. حالا این که تعقیب‌وگریز با گلوله‌های رنگی بین درختان سربه‌فلک، چقدر لذت دارد را باتجربه‌های این کار باید بگویند. ولی یادتان باشد باید به صورت تلفنی و از قبل، روز ورودتان را رزرو کنید.
سن مجاز ورود به این باشگاه هم بالای ۱۰ سال است. گروه‌های‌تان هم باید بین ۸ تا ۱۶ نفر باشد. دستکش و کلاه، لباس مخصوص، ماسک، گردن‌پوش، کلاه ویژه برای بانوان و… ازجمله تجهیزاتی است که خود باشگاه به شما می‌دهد.
عکس از: سایت Khabarfoori
درواقع به‌نظر نمی‌رسد قسمت هیجان‌انگیز پینت‌بال در پارک سراوان، فقط مربوط به محیط جنگلی و طبیعت وحشی باشد. بلکه نورپردازی زمین پینت‌بال در شب و امکان گشت‌وگذار در تاریکی جنگل است که آدرنالین شما را خیلی بالا می‌برد. سکوت جنگل و آرامش همه حیواناتی که نامشان را بردیم کمی مختل میشود ولی فکر کنم به تجربه‌اش میارزد.
برای عاشقان شکار و هفت‌تیرکشی
شاید شما هم در گروه شکارچیان قهار پرنده و خزنده و دونده و خلاصه همه‌جور حیوان بی‌زبان باشید. اگر اینطور است احتمالا با شنیدن اسم کبک و قراول، ناخودآگاه برای شکار در سراوان، وسوسه شده‌اید. اما این هیجان را همین جا نگه‌دارید تا شما را برای تخلیه این حس وسوسه‌انگیز به جایی ببرم.
عکس از: سایت Khabarfoori
باشگاه تیراندازی پارک جنگلی سراوان، یک مکان حفاظت‌شده است که قطعا لذت شکار را ندارد. ولی انگار تدبیر خوبی برای سرگرم شدن طرفداران تیراندازی است. خلاصه که اگر پینت‌بال به اندازه کافی حال‌تان را سرجایش نیاورده، سری به این باشگاه تیراندازی بزنید.
موزه یا واقعیت‌نما؟
چه اهل بازدید از موزه باشید چه نباشید، تضمین می‌کنم از موزه میراث روستایی گیلان خوشتان بیاید. این موزه اولین اکوموزه ایران است که در فضای روبازی از پارک جنگلی سراوان قرار دارد. حدود ۲۶۰ هکتار زمین برای برپایی موزه میراث روستایی استفاده شده که ابعادش با مساحت هرچه که می‌شناسم قابل مقایسه نیست. به همین دلیل پیشنهاد می‌کنم برای تصور اندازه این موزه به دانسته‌های شخصی‌تان رجوع کنید.
عکس از: سایت Ostanegilan
فکر بکر بزرگ
جرقه ساختن اکوموزه‌ای با موضوع زندگی روستایی در گیلان اولین‌بار بعد از زلزله رودبار در فکر دکتر محمود طالقانی زده شد. روند مطالعات، تصمیم‌گیری برای محل برپایی موزه و احتمالا خیلی دلائل دیگر که من از آن‌ها بی‌خبرم، کار ساخت موزه را تا سال ۸۳ عقب انداخت. ولی درنهایت شاهکار موزه میراث روستایی با خانه‌های واقعی که از مناطق مختلف گیلان به اینجا آورده شدند، ساخته شد.
اکوموزه چه فرقی با موزه دارد؟
اصولا اکوموزه‌ها بخشی از زمین‌های یک منطقه هستند که بافت ساختمان‌ها، اکوسیستم، فرهنگ و هرچیزی که مربوط به آن منطقه باشد، را در آن جمع می‌کنند. یک یادآوری کوچک از تاریخ و اصالت آن ناحیه که گردشگران را با سبک زندگی، آداب و رسوم و واقعیت‌های زندگی در آن ناحیه روبه‌رو میکند. همانطور که احتمالا خودتان هم فهمیدید، این موزه با موزه‌های عادی فرق زیادی دارد. مهم‌ترینش هم این است که شبیه یک ماکتی از زندگی واقعی، قابل لمس و تجربه بوده و از مردمان بومی خودش جدا نیافتاده است.
عکس از: سایت Zanemroozi
چه چیزی انتظارتان را می‌کشد؟
با شروع بازدید از موزه میراث روستایی، وارد سرزمین دیگری میشوید. روستایی بزرگ که در آن خانه‌های بومی مربوط به بخش‌های مختلف گیلان را میبینید. این خانه‌ها را همانطور از محل‌شان برداشته و به این روستا آورده‌اند. من هم اول تعجب کردم ولی کاملا درست است. خانه‌های مسکونی که از ۷ روستای مختلف گیلان جمع‌آوری شده‌اند. مثل خانه حاجت‌پور از روستای ایسبی یا خانه موسی‌زاده از روستای گیلانده تالش.
بعضی خانه‌های این روستا قدمت زیادی دارند. مثلا یکی از قدیمی‌ترین خانه‌ها، تقریبا ۱۰۰ سال پیش ساخته شده و حالا از جاهای دیدنی رشت به حساب می‌آید. طبق آخرین اطلاعاتی که دارم تا همین حالا ۳۵ خانه از این مجموعه وارد فهرست آثار ملی شده‌اند. خانه‌های موزه در رده سنی بین ۶۵ تا ۱۸۰ سال قرار دارند و بخش‌های مختلف زندگی روستای محل خودشان مثل سبک زندگی و صنایع دستی آن منطقه را نشان می‌دهند.
عکس از: سایت Khabarfoori
فقط تماشا کافی نیست
گفتیم و گفتیم ولی تعریف خشک‌وخالی آدم را راضی نمی‌کند. به قول آندره ژید: «برای من خواندن این که شن‌های ساحل نرم است کافی نیست، می‌خواهم پاهای برهنه‌ام آن را حس کند.» حالا من هم راه حلی برای درک بهتر همه آنچه از پارک جنگلی سراوان برایتان گفتم، به نظرم می‌رسد. بیایید کمی بیشتر در دل این تابلوی نقاشی فرو برویم. اگر بخواهیم از هرچه که دیدیم لذت بیشتری ببریم چاره‌ای به‌جز تجربه آن‌ها نداریم. پس می‌رویم تا با پای برهنه، همه دیدنی‌های پارک سراوان را لمس کنیم.
دل را به مرداب بزنید!
مثلا همین مرداب سراوان که این همه تعریفش را کردم. چرا یک بار امتحانش نکنید؟ دو یا سه تا قایق پدالی شبیه قو کنار همان اسکله چوبی که گفته بودم، پهلوگرفته‌اند. یعنی اگر کسی کرایه نکرده باشد، احتمالا آن گوشه و کنار پیدا می‌شوند. می‌توانید قایق را کرایه کنید و قلب سبز دریاچه سراوان را بشکافید.
عکس از: سایت Iribnews
مسیر زیبای مرداب به سمت جنگل، آنقدر حال آدم را خوب میکند که دلش برای برگشتن تنگ نمی‌شود. شبیه آلیس در سرزمین عجایب، هرچه بیشتر پدال می‌زنید، جادوی مرداب بیشتر شما را در خودش غرق میکند. تکی یا چند نفره، صبح یا عصر، پاییز یا بهار، فرقی ندارد، قایق‌سواری در دریاچه سراوان همه‌جوره خوش می‌گذرد.
عکس از: سایت Davat
موتور اینجا، آن‌جا، همه جا
به هر جاذبه‌ای در ایران که سرمی‌زنم بالاخره ردی از موتور پیدا می‌کنم. انگار موتورسواری پای ثابت همه تفریحات ما ایرانی‌ها است. پارک جنگلی سراوان هم از این نصیب، بی‌بهره نمانده‌است و مکانی برای کرایه موتور چهارچرخ دارد.
عکس از: سایت Homemehromah
ولی از حق نگذریم موتورسواری در آب‌وهوای دلچسب سراوان و میان پیچ‌وخم‌های جنگل، خیلی بیشتر از حد انتظار به آدم می‌چسبد. یعنی کل تفریحات انسان‌ساز پارک یک طرف است و حال‌وهوای موتورسواری در جنگل یک طرف دیگر.
عکس از: سایت Homemehromah
نزدیک‌ترین تجربه به حیات روستایی
نوبتی هم که باشد، نوبت به بازدید از موزه میراث روستایی می‌رسد. میان جاهای دیدنی رشت، این موزه هم جاذبه‌های زیادی دارد و هم تماشایش لطف دیگری. سیروسیاحت در موزه میراث روستایی شما را با خیلی از مراحل زندگی مردم مناطق متفاوت گیلان آشنا میکند. مسجد، کوره ذغال‌گیری سنتی، انبار برنج، قهوه‌خانه سنتی، باغچه سبزیجات و صیفی‌جات و کشتزار برنج فقط بخشی از قسمت‌های این روستای جذاب است.
یک روز روستایی شوید
بهترین بخش این اکوموزه برای من، آن جایی است که خانم‌های گیلکی با لباس‌های محلی، مشغول پخت غذاهای خیلی خوشمزه گیلانی هستند. اصلا اگر از من بپرسید، همین بوی نان محلی، آش داغ، باقلاقاتق و کباب ترش، رنگ واقعیت به موزه میراث روستا می‌بخشد.
البته اجرای کنسرت‌های موسیقی، مراسم سنتی شب یلدا، جشنواره‌های تابستانی، بازی‌های محلی مثل کشتی گیله‌مردی و خیلی مراسم‌های آیینی دیگر هم هستند که حس زندگی روستایی را به آدم منتقل می‌کنند.
عکس از: سایت Khabarfoori
ساعت کاری
یادتان باشد اگر جمعه را برای رفتن به موزه انتخاب کنید، در هر بازه زمانی مجاز به بازدید هستید. اما باید بدون راهنمای موزه همه بخش‌های روستا را ببینید. در روزهای دیگر ساعت بازدید از ۹ صبح شروع میشود. اگر در شش ماه اول سال باشید تا ۶ عصر موزه باز است. درغیر این صورت تا ۵/۴ عصر فعالیت میکند، ولی درعوض همه قسمت‌های این موزه دوصدهکتاری را با کمک راهنما تمام می‌کنید.
دوربین، بهترین همراه این سفر
پارک جنگلی سراوان بهشت گمشده همه عکاس‌های طبیعت است. در هر فصلی از سال و در هر زمانی از روز حتما سوژه و چشم‌انداز حیرت‌انگیزی برای عکاسی پیدا می‌کنید. اصلا حتی اگر عکاس حرفه‌ای هم نباشید، این مقدار از رنگ‌ولعاب، شوق ثبت لحظات را در شما بیدار میکند.
عکس از: سایت Davat
دریاچه سراوان، حیوانات رنگارنگ، آبنما و چراغ‌های روشن در دل شب، همه‌شان قاب‌های زیبایی هستند که آدم دوست دارد با خود به خانه ببرد. برای همین، ناخودآگاه دست‌به‌کار میشود. با دوربین حرفه‌ای، آماتور یا حتی با دوربین گوشی، همه لحظه‌های سبز سراوان را ثبت میکند.
فصل تابستان و بهار سبزی طبیعت سراوان را بهتر منعکس می‌کنند. اما برای یک عکاس خوش‌ذوق، پاییز پارک جنگلی سراوان دست‌کمی از بهارش ندارد. دوره حکومت رنگهای گرم بر جنگل سراوان، یکی از بهترین زمان‌ها برای گرفتن تصاویر پر از رنگ است.
عکس از: سایت Iribnews
اینجا هوا همیشه دونفره است!
شما را نمی‌دانم، اما من با یک جفت کتونی معمولی، گوشی شارژشده و هندزفری، سریع اشتیاقم برای پیاده‌روی می‌جوشد. حالا همین عشق به سابیدن کفش روی آسفالت پیاده‌رو را بگذارید کنار آن مسیرهای کم‌نظیر داخل جنگل که قدم‌به‌قدمش قشنگ و رنگارنگ است.
اصلا هوای سراوان را برای پیاده‌روی ساخته‌اند. خلاصه که این جا تقریبا همیشه هوا از آن مدل‌هایی است که دوست داریم به جز همراهی هندزفری، با دوستان دیگری قدم بزنیم! این شما و این جاده‌های سبز پارک جنگلی سراوان. یادتان باشد به جای من هم خوش بگذرانید.
لذت از مسیر، در قلب مقصد
مژده به همه طرفداران مسیرهای سفر! یعنی همه کسانی که مسیر و جاده برای‌شان از مقصد خوشمزه‌تر است. احتمالا یک آدم شبیه شما که عاشق جاده بوده این طرح را در پارک جنگلی سراوان پیاده کرده‌است. جاده‌هایی در پارک وجود دارند که شما می‌توانید با ماشین، در آن‌ها رانندگی کنید.
عکس از: سایت Davat
جاده‌هایی که از دل زیبایی های سراوان می‌گذرند و کلی منظره کارت‌پستالی درست می‌کنند. اگر همپا و همراه خوب دارید، حتما رانندگی در مسیرهای جنگلی را تجربه کنید.
شب بمانیم؟ نمانیم؟
کلا شب‌مانی در طبیعت هم مهارت می‌خواهد و هم آدم خودش را. در پارک جنگلی سراوان هم برای کمپینگ در شب، باید هردوی این شرایط جور باشد. حتما از چادر مناسب با جای کافی، کیسه خواب، چراغ قوه، وسایل لازم برای روشن کردن آتش و هرچیز دیگری که به نظرتان لازم هست، استفاده کنید.
الان با توجه به شرایط کرونایی شاید قوانین پارک تغییر کرده باشد. اما تا چند وقت پیش امکان چادر زدن روی سکوهای مشخص، و شب‌مانی در پارک جنگلی سراوان وجود داشت. اگر مثل من اطلاع دقیقی ندارید. قبل از برنامه‌ریزی حتما با مسئولین پارک تماس بگیرید.
عکس از: سایت Iribnews
قدم‌رنجه از شما، پذیرایی از آن‌ها
تلاش‌های انسانی برای تبدیل قسمتی از جنگل‌های سراوان به پارک، به ساخت ورودی و کاشت درختان کاج خلاصه نمی‌شود. امکاناتی برای گردشگران وجود دارد تا اقامت چندساعته آن‌ها در پارک را راحت‌تر کند. یکی از این امکانات محوطه بازی با تاب و سرسره برای بچه‌ها است. برای یکی از نیازهای خیلی مهم بشر هم مکانی به نام سرویس بهداشتی در پارک تعبیه شده‌است. خلاصه که خیال‌تان راحت باشد.
آلاچیق‌ها، میز و نیمکت‌هایی هم برای نشستن و استراحت وجود دارد. آن دسته از عزیزانی که تا باربیکیو نباشد از سفرشان لذت نمی‌برند هم اصلا نگران نباشند. منقل‌های کباب‌پزی برای این مسافران اهل دل گذاشته‌اند تا بساط کباب‌شان را به‌راه کنند. اگر هم دوست داشتید در جایی دیگر از پارک آتش درست کنید، بهتر است در جاهایی باشد که مردم قبلا آتش درست کرده‌اند.
عکس از: سایت Iribnews
خیلی هم دست‌خالی نروید!
این توصیه‌ها را بیشتر به کسانی می‌کنم که قصد کمپ زدن و اسکان در پارک جنگلی سراوان را دارند. مثلا یادتان باشد غذا و آب به مقدار معقولی بردارید. یعنی نه آنقدر که کوله و ساک‌تان سنگین شود و نه آنقدر که اگر بوفه‌ای نبود، از تشنگی و گرسنگی عذاب بکشید. کیسه خواب هم برای ماندن در شب ضروری است.
نکاتی هم هست که به درد همه می‌خورد. مثلا اینکه حتما دوربین عکاسی با خودتان ببرید. نصف لذت گردش در اطراف دریاچه سراوان و جنگل، در عکاسی از منظره‌هایش خلاصه میشود. اگر اهل پیاده‌روی هستید، حتما کفش مناسب پستی و بلندی‌های جنگل، بپوشید. برای در امان ماندن از گزیدگی هم پماد ضدگزش حشرات را استفاده کنید.
عکس از: سایت Davat
توصیه آخر بیشتر به ماجراجویان و آدم‌های اهل کندوکاو مربوط میشود. قسمت زیادی از جنگل سراوان جزو پارک نیست از طرفی هم قدم زدن در مناطق بکر و کم رفت‌وآمد همیشه وسوسه‌برانگیز است. اگر خواستید دل به جنگل بزنید حتما این کار را با یک راه‌بلد ترجیحا زرنگ محلی انجام دهید.
چه زمانی چه رنگی است؟
آب‌وهوای پارک جنگلی سراوان آنقدر خوب است که تقریبا نمی‌توانم یک زمان مشخصی را برای سفر به آن توصیه کنم. می‌ماند سلیقه شما و این که دوست دارید جنگل سراوان را در چه رنگ‌هایی تماشا کنید. در هر فصلی از سال، سراوان آینه تمام قد همان فصل میشود. زمستان و پاییز و بهار را از رنگ‌ولعاب درختان سراوان می‌توان تشخیص داد.
عکس از: سایت Ostanegilan
البته بیشتر زمان‌های سال، سراوان سبزی خودش را حفظ میکند. ولی مثلا در پاییز غرق در رنگهای گرم و زنده میشود. بهار هم همان سبزی را با هوای لطیف و مطبوعی مخلوط و زیبایی همه چیز را دوبرابر میکند. اما سفر در زمستان شاید تصمیم خوبی نباشد. هوای زمستان سراوان کمی سرد است. با این حال اگر طاقت کمی سرما را داشته باشید، تماشای منظره کم‌نظیری از جنگل سفیدپوش را ازدست نمی‌دهید.
چطوری پیدایش کنیم؟
بهترین راه برای پیدا کردن پارک جنگلی سراوان و کلا جاهای دیدنی رشت استفاده از نقشه گوگل است. ولی به‌طورکلی پارک جنگلی سراوان در کیلومتر ۱۷ اتوبان رشت قزوین قرار دارد.
عکس از: سایت Locationskadro
این پارک بین رشت تا سیاهکل، در ناحیه جنگلی سراوان واقع شده‌است و از شرق به اتوبان رشت قزوین می‌رسد. اگر از پارک به سمت جنوب مسیرتان را ادامه دهید به روستای کچا و از سمت غرب به روستای بهدان می‌رسید. از سمت شمال هم به جاده نیروگاه راه دارد.
این‌ها را به یاد داشته باش!
برای سفر به پارک جنگلی سراوان بهتر است از قبل، درباره ساعت بازدید، آدرس دقیق و تلفن‌های ضروری مرتبط به پارک اطلاعاتی داشته‌باشید. مثلا ساعت کاری پارک در مناسبت‌های رسمی ممکن است تغییر کند. در حال حاضر پارک جنگلی سراوان از ساعت هشت صبح تا ۹ شب باز است. درصورت نیاز هم می‌توانید با شماره ۰۱۳۳۴۵۱۲۵۰۳ تماس بگیرید.
عکس از: سایت Davat
از کجا و چطوری برویم؟
اگر از تهران به پارک جنگلی سراوان میروید، سرراستترین مسیر، اتوبان کرج قزوین است. بعد از آن وارد اتوبان قزوین رشت میشوید. اتوبان را آنقدر جلو بروید تا امامزاده هاشم(ع) را رد کنید. ۲۰ کیلومتر پس از امامزاده ورودی فاز دوم را در غرب جاده میبینید.
برای کسانی که در شهرهای غربی و شمال‌غربی کشور زندگی می‌کنند، احتمالا شهر قزوین کلید رسیدن به پارک جنگلی سراوان است. مثلا از شهرهای غربی باید اول به قزوین بروید. بعد از آن، وارد اتوبان قزوین رشت شوید.
کلا همه مسیرها به جاده رشت قزوین ختم میشود. ساکنان شهرهای شمالی و شمال‌شرقی هم باید اول به لاهیجان و بعد به جاده سیاهکل بروند. این افراد دیگر نیازی به رفتن به رشت ندارند. میانبری در جاده سیاهکل هست که به اتوبان رشت قزوین می‌رسد. سه کیلومتر بعد، پارک جنگلی سراوان قرار دارد.
عکس از: سایت Iribnews
کجا بمانیم؟
پارک جنگلی سراوان هم دسترسی خوبی دارد و هم موقعیت مناسبی برای اقامت. یعنی از بابت ماندن در این ناحیه خیال‌تان راحت باشد. روبه‌روی پارک خانه‌های روستایی و ویلاهایی هست که می‌توانید آن‌ها را برای چند شب اجاره کنید. علاوه‌براین، پارک جنگلی سراوان فاصله زیادی تا رشت ندارد. تقریبا نیم ساعت رانندگی لازم است تا به رشت برسید. در رشت هم می‌توانید از مهمانپذیرها، اقامت‌گاه‌های بومگردی و هتل‌ها استفاده کنید.
عکس از: سایت Ostanegilan
اگر اهل کمپینگ و خوابیدن در چادر باشید که کارتان خیلی راحت‌تر میشود. سکوهای داخل پارک، جای خوبی برای چادر زدن هستند. سرویس بهداشتی هم در همان اطراف وجود دارد. بهتر است به امکانات پارک اکتفا نکنید و کمی وسایل ضروری همراه خودتان برای اقامت در شب ببرید.
خداحافظی نمی‌کنم…
هرچه من بگویم و شما بشنوید، باز هم آن تجربه درخشانی که با پای خودتان رقم می‌زنید، یک مزه دیگری دارد. پارک جنگلی سراوان آنقدر زیبا است که رویایی و دور به‌نظر می‌رسد ولی واقعا تا رسیدن به آن یک کوله‌پشتی و مشتی اشتیاق سفر لازم دارید. به‌خصوص اگر در فصل مناسبی مثل بهار و تابستان هستید، مطمئن باشید این سرزمین سبز افسانه‌ای ارزش چند ساعت رانندگی و کمی خستگی راه را دارد.
پس حرف‌مان را همین‌جا نیمه‌کاره می‌گذارم تا شما با تجربه‌های جدیدتان از پارک جنگلی سراوان کاملش کنید. منتظرتان هستم.
